Ülke boylu boyunca seçim sürecinin içine girmiş durumda. Her an bir seçim tarihi önümüze
düşebilir. Eğer önümüzdeki günler ya da aylarda rejim sahipleri başka bir kurgu peşinde
değiller ve sandık dışı yollarla rıza üretmek gibi bir yola girmeyeceklerse, en geç 2023’ün
Nisan ya da Mayıs ayında parlamento ve Cumhurbaşkanlığı seçimleri gerçekleşecek gibi
görünüyor. Normalde 2023’ün Haziran ayında olması beklenen seçimlerin “3. dönem”
tartışmasına girmemek için Erdoğan tarafından birkaç ay öne alınacağı bekleniyor.
Daha açık yazmak gerekirse önümüzdeki Ekim ile gelecek yılın Mayıs ayına kadar geçecek
zaman içinde rejim sahipleri; kendileri için seçimleri kazanabilecek koşulların olgunlaştığını
düşündükleri an tereddütsüz seçim tarihi açıklayacaklar. Rejimi oluşturan koalisyonun
yarılarak Bahçeli tarafından bir seçim tarihinin belirlenmesi küçük de olsa bir olasılık. Yani herşey önümüzdeki 10 ay içinde olup bitecek.
“Sopalı seçim”e rahmet okutmak
Seçim aylarına karine teşkil eden kimi tarihler bu rejim için geçerli değil. Dediğim gibi,
geleceği kaybetmemek için hangi an, hangi tarih onların aklına yatarsa seçimler o zamanda
olacak. İsterse kar-boran, isterse seller-sular olsun fark etmez. Ocak’ta da olur Mart’ta da.
Çünkü ne kaybedeceklerini gayet iyi biliyorlar ve kazanmak için ellerinden geleni yapacaklar.
Daha önceki zorlu seçim süreçlerine gönderme yapılarak anlatılan “sopalı seçimlere” rahmet
okutacakları o kadar belli ki, bunu anlamamak için en hafif deyimle saf olmak lazım.
Bu rejimin nereye evrileceği tartışmaları uzun süredir yapılıyor. Faşizm’in bir devlet biçimi
olarak neye tekabül ettiği, sermayenin pozisyonu, sınıfın çıkarları, devletin “zor” aygıtı olarak
toplum üzerinde nasıl bir hegemonya kuracağı, “sivil” güçlerin devletin uyguladığı şiddetin bir
parçası haline getirilmesi ve daha onlarca konu konuşuldu, yazıldı, çizildi. Dahası bütün
bunlara ilişkin yasalar bu rejim tarafından parlamento devre dışında bırakılarak, onay
mekanizması çalıştırılmayarak çıkartıldı ve gece yarısı kararnameleri ile uygulamaya sokuldu.
Devletin tekelinde olan şiddet artık “beka” gerekçesiyle bindirilmiş kıtalar tarafından sokakta
karşımıza dikilecek. Örneğin gelecek yılın Pride (Onur) yürüyüşlerinde eğer bu rejim hâlâ iş
başında olacaksa bunun uygulamasına tanık olacağız. Sokakta kolluk yerine “ahlak zabıtaları”
olacak.
Rejim karşıtlarının parçalı duruşu tereddüt yaratıyor
Oligarşinin bütününü ve devletin yapısını bitimsiz bir Faşizm olarak gören ve “o da gelse, bu
da gelse fark etmez” diyenlere; “esneklik, ittifaklar, cephe siyaseti, Faşizm karşısında birleşik
ortak hat” tartışmaları bu saatten sonra ne kadar hitap eder bilmiyorum. 1930’larda İtalya ve
Almanya’da faşizmin yükselişinde komünistlerin tarihsel hatası ağır sonuçlar yarattı.
Sosyalist-sol bu tartışmayı uzun yıllardır yapıyor. Ben bu tartışmanın esasını ise devlet
konusunun teşkil ettiği düşüncesindeyim. Ortak bir teorik arka plan ve tarihsel bellekte
anlaşılamıyorsa ezberlerin tekrarlandığı ve deklarasyonlara dönüşen tutumlardan bir sonuç
beklememek gerekiyor.
Rejimin karşısında duran güçlerin parçalı duruşları; aralarındaki ilişkilerin sağlıklı ve güven
verici olmaktan uzak oluşu hala tereddüt yaratıyor. Altılı masanın HDP’yi yok sayan tutumu
ise tarihsel olarak sahip olunan “devlet aklı”nın sonucu ve bu tutum devam edecek gibi
görünüyor. Bu tablo karşısında HDP’nin politika üretmedeki tıkanıklığı ve “anahtar partiyiz”
söyleminin yetersizliği eğer devam ederse işimiz zor. HDP yerellere yaslanan bir politik hat
geliştiremezse bizi neler bekler, bilinmez? Örneğin başkanlık seçimlerinde HDP aday
çıkartmak durumunda kalabilir mi? İkinci tura kalmış başkanlık seçimleri nasıl sonuçlanır?
Bunlar birçok bilinmezi içinde barındırıyor. Bu rejimin Kürtlere ilişkin bir plan içinde
olmadığını kim söyleyebilir? Olası planları boşa düşürecek ne tür adımlar atılabilir, bunları
konuşabiliyor muyuz? Seçimlere ilişkin “yedeklenmek” kuşkusuz iyi bir tedbir ama bu
kazanmak için yeterli mi? Yaşanan ekonomik krizle birlikte altındaki zemini kaybeden, hitap
ettiği kitlelerin öfkesi her geçen gün artan rejim, elbette HDP’ye ilişkin bir değil, birden fazla
proje geliştirecektir. HDP aynı kıvraklık ve esneklikle davranmaya hazır mı?
Sorun yalnızca sandık güvenliği değil, seçim güvenliği
AKP-MHP koalisyonunun seçimlere ilişkin yapacağı usulsüzlüklerin neler olacağını kestirmek
pekâlâ mümkün. Baskı, zorbalık, yasaklar, Rojava’ya operasyon hazırlığı yapma, Yunanistan’la
gerilim yaratma, şovenizmi büyütme, baraj altına itme, parti kapatma, adaylıkların
engellenmesi, aday listelerinin kullanılamaz hale getirilmesi ve 2015 Haziran-Kasım
seçimlerindeki şiddet ortamına geri dönülmesi ilk akla gelenler. Dolayısıyla içinde olduğumuz
seçim sürecini, seçim gününe indirgeyip onu da sandık güvenliğiyle sınırlayarak yol almaya
çalışmak baştan kaybetmek anlamını taşıyor.
Şimdiden seçim kampanyasını başlatmak, bu rejimin yapabileceği oy çalmak dahil her türlü
usulsüzlüğü yüksek sesle haykırmak ve yerel inisiyatifleri 6’lı masayı da gözeten bir
perspektifle her yerde kurmak en acil iş olarak önümüzde duruyor. HDP bu konuda ön
alabilecek tarihsel hafızaya sahiptir ve Kongre deneyimi ona bu konuda yol gösterici
olmalıdır. Ancak bu kanallarda biriken güç ve enerji ile HDP kendisini bütün Türkiye’ye
anlatabilir ve olabilecek aymazlıkların, tehlikenin önünü kesebilir. Ancak bu yolla 6’lı masa
HDP’yi hesaba katmak zorunda kalabilir.
Tek seçenek yerel inisiyatifler
Yerel inisiyatiflerin gücünü Anayasa referandumu sırasında kurulan “Hayır Meclisleri”nden ve
Gezi’den hatırlayalım. Yerellerde; sendikaların, meslek odalarının, derneklerin içinde olduğu,
kesinlikle 6’lı masanın seçmeninin de gözetildiği ve hitap alanına alındığı, meşru kitlesel bir
kampanya, bu rejimin tasfiyesini isteyen bütün güçleri ortak bir zeminde yan yana
getirecektir. Kuşkusuz yerellerde bu faaliyet sürerken Restorasyoncu güçlere geleceği teslim
etmemek sosyalistlerin atacağı adımlara ve becerisine bağlıdır. Sosyalist kamuoyunun büyük
bölümü uzun zaman önce mevcut sosyalist parti ve grupların etki alanı dışına çıktı. DİB,
Demokrasi Konferansı gibi oluşumlar ise kendilerinden beklenen rolü oynayamadı. Yerel
güçler devreye girdiğinde onun kuvveti ve birleştiriciliği yeni kapıların açılmasını da sağlayacaktır.
